Annemarie Terlage

Annemarie Terlage presenteert zichzelf het liefst als een schilder van 'het klassieke type'. We zien haar daadkrachtig in een blauwe overall achter de ezel met haar kwasten, brede streken verf op het doek. 'Noem me gerust ouderwets en denk vooral niet dat het conceptueel is, wat ik maak. Toch kun je wel degelijk zien dat het werk tijdloos is'. De landschapsschilderkunst heeft een traditie die je niet makkelijk over het hoofd kunt zien. En helemaal niet in Den Haag, waar Annemarie na de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten, nog altijd woont en werkt.

Terlage schildert overigens niet letterlijk naar de natuur, maar componeert imaginaire landschappen en stadsgezichten gebaseerd op herinneringen, oude foto's en ansichten. In een paar opeenvolgende series ontwikkelde ze een persoonlijke beeldtaal waarin een voorkeur voor 'ledigheid' typerend is. Ze portretteert plekken rondom snelwegen, flyovers en viaducten. Zeker in de eerste series, vanaf de jaren tien van deze eeuw, ontbreekt vrijwel iedere menselijke aanwezigheid. De functionele monumenten trekken alle aandacht en concentreren het licht in de voorstelling.

Haar schilderijen tonen een verfijnde toets, maar zijn ook resoluut van lijnvoering en compositie. Dat komt niet alleen door een ontwikkeld schildersoog, maar is ook te danken aan jarenlang experimenteren met verf en kleur. In de volgende, expressionistische fase begon Terlage zich toe te leggen op het vermengen van epoxy met acrylverf. De sterke contrasten (soms bijna hallucinant) paste ze toe op een serie kleurrijke composities zoals (...) die grotendeels waren geïnspireerd door herinneringen aan reizen door Californië en Texas in de jaren zeventig en tachtig. Voor- en achtergrond vloeien door elkaar en het oog wordt bespeeld op een manier die lijkt op de neonlichten van de Las Vegas Strip.

Dromen, herinneringen en visioenen van een ideale wereld bepalen de bijzondere aantrekkingskracht van een nieuwe serie monumentale doeken, waarmee Terlage zich dit seizoen bij Absolute Art presenteert aan het internationale publiek. Aspirerende titels als Playtime, Golden Days en The World is My Oyster horen bij de evocatieve beelden van Mid Century Modern villa's met zwembaden en aangelichte landschapstuinen. De nieuwe serie combineert een broeierige sfeer met precisie en beheersing van het métier.

Tekst Toon Lauwens